Za nami wybory w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej. Wybierano prezydenta oraz przedstawicielki i przedstawicieli amerykańskiego Parlamentu. Jednak właśnie to pierwsze głosowanie budziło ogromne emocje – tak naprawdę, nawet gdy spłynęły wyniki ze wszystkich stanów, a Donald Trump zaczął mówić o oszustwie wyborczym oraz deklarować, że władzy nie odda, nikt nie był pewien, jak potoczą się dalsze wydarzenia.
I chociaż minione dni przyniosły nam odpowiedź w postaci zatwierdzenia przez kolegium elektorskie nowego prezydenta -Joe Bidena, którego zaprzysiężenie odbyło się 20 stycznia, nikt nie spodziewał się takiego obrotu wydarzeń. Mowa o reakcji zwolenników ustępującego prezydenta, Donalda Trumpa, na wynik głosowania elektorskiego. Słyszeliśmy o przerażających scenach, które rozgrywały się przed jak i wewnątrz budynku Kongresu. Niedługo potem media na całym świecie informowały o wtargnięciu Republikanów do środka, a za sprawą podłożonej bomby zaczęto mówić o „próbie zamachu stanu” czy 'upadku amerykańskiej demokracji’.
Jednak dziś chciałabym skupić się na kwestii innej niż poddawaniu w ocenę zaistniałej sytuacji. Chciałabym skupić się na ludziach, którzy wybrani przez obywatelki i obywateli będą decydować o losach USA przez najbliższe lata. A konkretniej – na kobietach. W sierpniu tego roku Amerykanki obchodziły stulecie wywalczenia praw wyborczych dla siebie. Jako feministka z podziwem patrzę na zdjęcia sufrażystek – takie, jak chociażby to z 1917 roku, na którym widać niesione przez nich po ulicach Nowego Jorku plakaty z podpisami ponad miliona kobiet. Dziewiętnasta poprawka Konstytucji jest dowodem na ich niezłomność oraz osiągnięciem, które inspirowało ich siostry z innych krajów.
Przenieśmy się jednak do czasów współczesnych i spójrzmy na to, z jakim sukcesem kobiety, które obecnie zasiadają w Izbie Reprezentantów oraz Senacie korzystają z dorobku swoich przodkiń. Za każdą z nich kryje się niesamowita historia i determinacja. Myślę, że warto je poznać.
Kamala Harris
Źródło zdjęcia: U.S. Senate Photographic Studio- fot. Renee Bouchard
O Wiceprezydentce-elektce z pewnością było, jest i – jak przypuszczam – będzie najgłośniej. 56-letnia córka imigrantów z Jamajki i Indii ma być w końcu Przewodniczącą Senatu, o czym stanowi Konstytucja. W dodatku-pierwszą kobietą, która będzie piastować to stanowisko.
Harris została zaprzysiężona na urząd Wiceprezydentki 20 stycznia, czyli równo trzy miesiące po swoich urodzinach. Co jednak skrywa jej życiorys?
Urodziła się w Oakland w Kalifornii, której była 32. Prokuratorką Generalną, o czym powiem więcej później.
Jej matka, Shaymala Gopalan Harris, z zawodu lekarka specjalizująca się w nowotworach piersi oraz ojciec-Donald J. Harris, będący profesorem ekonomii na Uniwersytecie Stanforda-byli aktywistami Ruchu Praw Obywatelskich. Natomiast siostra, Maya Harris szefowała jej kampanii prezydenckiej. Późniejszy rozwód rodziców nie wpłynął na nią szczególnie – wspomina jedynie, że podczas odwiedzin ojca nie mogła bawić się z dziećmi sąsiadów ze względu na swój kolor skóry. Wtedy też pasją Kamali był taniec; należała ona do grupy tanecznej, która angażowała się w lokalne wydarzenia, jak chociażby zbiórki charytatywne.
Studiowała na Uniwersytecie Howarda w Waszyngtonie. Była wówczas członkinią rady studenckiej, chociaż zdecydowanie bardziej zasłynęła z aktywnego udziału w debatach czy mentoringowaniem w projekcie skierowanym do lokalnej młodzieży. Protestowała także przeciwko rasizmowi. Uczelnię ukończyła w 1986 roku, zdobywając tytuł naukowy z politologii oraz ekonomii. Swoje kroki skierowała na Uniwersytet Kalifornijski, na którym zdecydowała się studiować prawo, uzyskując stopień doktorki tych nauk. Zdecydowała się podążać tą drogą w kierunku pracy w organach ścigania.
Cztery lata później otrzymała od kalifornijskiej agencji licencyjnej upoważnienie, które pozwoliło jej rozpocząć pracę prawniczki. Udało jej się zostać zastępczynią prokuratora okręgowego w hrabstwie Alameda. Po ośmiu latach pracy na tym stanowisku została powołana przez prokuratora San Francisco na szefową Wydziału Społeczności Lokalnej i Sąsiedztwa. Od 2004 roku sama pełniła funkcję prokuratorki okręgowej San Francisco, natomiast w 2011 roku rozpoczęła pracę jako prokuratorka generalna Kalifornii.
Dlaczego zdecydowała się na karierę prokuratorską? Bo, jak sama mówiła za czasów studiów: „Świat potrzebuje więcej prokuratorów świadomych społecznie”. Kamalę Harris zdecydowanie można zaliczyć do tego grona. Od początku istnienia w prawniczym świecie specjalizowała się w sprawach, które dotyczyły napastowania seksualnego dzieci.
Jednak mimo tego, że jest zadeklarowaną przeciwniczką kary śmierci, jako prokuratorka generalna zdecydowała się jej bronić – do tego stopnia, że w 2014 roku złożyła apelację przeciwko decyzji wydanej przez sędziego federalnego, który uznał ją [karę] za niekonstytucyjną.
W tym czasie współpracowała z Beau Bidenem, synem Prezydenta-elekta Joego Bidena, który zmarł z powodu nowotworu mózgu. Był on wówczas prokuratorem generalnym stanu Delaware.
Przejdźmy teraz do kariery politycznej Kamali.
Rok 2016 przyniósł Harris elekcję do Senatu z jej rodzinnej Kalifornii. Reprezentantka Partii Demokratów pracowała w nim w Komisji ds. Sądownictwa, Komisji ds. Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Spraw Rządowych, Komisji ds. Wywiadu oraz Komisji ds. Budżetu.
W 2019 roku na antenie ABC News ogłosiła start swojej kampanii wyborczej w prawyborach prezydenckich Partii Demokratycznej. Dokonała tego 21 stycznia, czyli w Dzień Martina Luthera Kinga, którego uważa za swoją największą inspirację.
Hasło jej kampanii wyborczej brzmiało „For the people”, czyli „Dla ludzi”. Samą kampanią nawiązywała do Shirley Anity Chisholm, która była pierwszą czarnoskórą kobietą kandydującą w wyborach prezydenckich z ramienia jednej z głównych partii politycznych. Zawarła to, chociażby w oprawie wizualnej, decydując się na stosowanie niebieskiego, żółtego i czerwonego jako swoich barw kampanijnych. Chociaż początkowo Kamala Harris miała dobre notowania w sondażach, po drugiej debacie Demokratów zaczęły one spadać. 3 grudnia 2019 roku ogłosiła wycofanie swojej kandydatury na skutek wyczerpania środków finansowych przeznaczonych na kampanię.
W sierpniu ubiegłego roku Joe Biden ogłosił ją swoją kandydatką na urząd Wiceprezydentki Stanów Zjednoczonych. Na swoim Twitterze napisał o niej: „Patrzyłem, jak [ona i Beau Biden] rozprawiają się z wielkimi bankami, wspierają ludzi pracy i otaczają ochroną przed wykorzystaniem kobiety oraz dzieci. Byłem wtedy dumny i teraz jestem dumny, że mam ją [Kamalę Harris] jako partnerkę w tej kampanii”. Niejednokrotnie mówił, że przyszła wiceprezydentka „jest mądra, twarda i ma doświadczenie”. Sama Kamala wspominając swoją prokuratorską przeszłość, mówi o sobie, że była „postępową prokuratorką”.
Duet Biden-Harris z pewnością był pewną rewolucją na amerykańskiej scenie politycznej. Zakończoną sukcesem-o pierwszej kobiecie na tym stanowisku zaczął mówić cały świat. Filmik z Twittera Kamali, na którym dzwoni do Joego i mówi „Zrobiliśmy to. Zrobiliśmy to, Joe. Będziesz następnym Prezydentem Stanów Zjednoczonych. [śmiech]”.
Nancy Pelosi
Źródło zdjęcia: clerk.house.gov – fot. Lauren Victoria Burke
Pelosi dała się poznać mediom na całym świecie jako spikerka, która mimo bardzo emocjonujących chwil (jak chociażby impeachment) potrafiła trzymać nerwy na wodzy. Co ciekawe, jest pierwszą i jak dotąd jedyną kobietą na tym stanowisku. Natomiast samą członkinią Izby Reprezentantów jest od 1987 roku.
Warto także wspomnieć, że chociaż urodziła się w 1940 roku w Baltimore (stan Maryland), ma włoskie pochodzenie. Była najmłodszą z siedmiorga rodzeństwa i jedyną córką Annunciaty M. D’Alesandro oraz Thomasa D’Alesandra Jr.
Jej ojciec, tak jak Nancy teraz, był członkiem Partii Demokratycznej oraz reprezentantem stanu Maryland. Gdy jego córka miała siedem lat, objął on urząd burmistrza Baltimore. Starszy brat poszedł w ślady ojca i również pełnił funkcję burmistrza rodzinnego miasta w latach 1967-1981.
Tak zaangażowana rodzina z pewnością ukształtowała przyszłą polityczkę, czego dowodem jest chociażby jej zaangażowanie w kampanię ojca, czy obecność na inauguracji 35. Prezydenta Stanów Zjednoczonych Johna F. Kennedy’ego.
Zanim jednak rozpoczęła swoją karierę polityczną, uczyła się w Institute of Notre Dame – katolickiej szkole średniej dla dziewcząt, która znajduje się w Baltimore. W 1962 roku uzyskała tytuł naukowy z politologii, kończąc Trinity Washington University. W latach 60-tych odbywała wspólnie z Stenym Hoyerem (przyszły przewodniczący większości w Izbie Reprezentantów) staż w biurze senatora Partii Demokratycznej z Maryland, Daniela Brewstera. W 1963 wzięła ślub ze swoim mężem, Frankiem Paulem Pelosi, z którym mają obecnie pięcioro dzieci.
Początki kariery politycznej Nancy zaczęły się wraz z jej przeprowadzką do San Francisco. Poznała tam rodzinę Phillipa Burtona, ówczesnego kongresmena o polskim pochodzeniu, a niedługo później rozpoczęła budowanie swojej pozycji w Partii Demokratycznej – początkowo jako członkini Krajowego Komitetu reprezentująca Kalifornię, następnie jako przewodnicząca partii w tym regionie, a później przewodnicząca na terenie całego stanu. W roku 1983 wskutek śmierci senatora Burtona zastąpiła go jego żona, która trzy lata później zachorowała na nowotwór płuc. W związku z tym zdecydowała się nie ubiegać o reelekcję w następnych wyborach, wyznaczając na swoją następczynię Pelosi i zapewniając jej poparcie swoich najbliższych oraz znajomych. Sala Burton zmarła 1 lutego 1987 roku. Nancy zwyciężyła w prawyborach, a następnie pokonała republikankę i objęła funkcję kongreswomenki po raz pierwszy 9 czerwca 1987 roku. W Izbie pracowała w Komisji ds. Środków oraz Komisji ds. Wywiadu. Do dziś jest także członkinią Grupy ds. Państw Bałtyckich oraz Włosko-Amerykańskiej Delegacji Kongresu.
W 2001 roku zostałą wybrana na whipa mniejszości, zajmując drugą pozycję w partii, służąc pod liderem mniejszości, którym był wówczas Dick Gephardt z Missouri. Jednakże rok później zrezygnował on z tego stanowiska. Objęła je Nancy – jako pierwsza kobieta pełniąca funkcję zarówno whipa, jak i liderki.
Po wyborach w 2006 roku, w których Partia Demokratyczna zdobyła większość i przejęła kontrolę nad Kongresem, oczekiwano, że Pelosi zostanie spikerką Izby Reprezentantów od stycznia 2007 roku, czyli następnej kadencji. Jednakże Partia Demokratyczna wybrała ją jednogłośnie na to stanowisko już wtedy. Była nią do 2011 roku. Po następnych wyborach ponownie wróciła do roli liderki mniejszości, aby w 2019 roku rozpocząć drugą kadencję jako przewodnicząca Izby Reprezentantów. Obejmuje ją aż do teraz.
Chociaż o dokonaniach Nancy Pelosi oraz jej pracy w Izbie można napisać osobny, równie obszerny artykuł, warto spojrzeć na jej poglądy. W 1987 roku wzięła udział w marszu poparcia dla praw osób LGBTQ+ w Kalifornii, które walczyły o prawo do zawierania małżeństw. Jako ich sojuszniczka głosowała w 1996, 2004 i 2006 przeciwko poprawkom do Konstytucji Stanów Zjednoczonych, które miały definiować małżeństwo jako „związek kobiety i mężczyzny”. Gdy w 2008 roku Sąd Najwyższy Stanu Kalifornia uznał ustawę zakazującą związków homoseksualnych za niekonstytucjną, Pelosi określiła to mianem „historycznej decyzji”. Human Rights Campaign wystawiło jej ocenę 100% za walkę o prawa osób nieheteronormatywnych, Chociaż spikerka mówi, że jej stanowisko wynika z jej katolickich przekonań, to nie da się ukryć, że często stoją one w sprzeczności z naukami głoszonymi przez tę religię. Opowiada się także za legalizacją marihuany, zwiększeniem wydatków na edukację, czy ograniczeniem praw do dostępu do broni. W 2019 roku powiedziała, że zmiany klimatyczne są ’egzystencjalnym zagrożeniem naszych czasów’ i wezwała do działań mających na celu ograniczenie ich skutków.
Jest także uważana za ikonę feminizmu politycznego, w szczególności za sprawą jej przemówienia po pierwszej elekcji na spikerkę.
Ilhan Omar
Źródło zdjęcia: U.S. House Office of Photography – fot. Kristie Boyd
O Ilhan Omar nie wiemy zbyt wiele. Z pewnością nie należy do pierwszoplanowych polityczek, natomiast cały świat zwrócił oczy na jej postać 6 stycznia, gdy przygotowywała artykuły do impeachmentu, o czym napisała na swoim Twitterze.
Omar urodziła się 4 października 1982 roku w Mogadiszu, stolicy Somalii. Natomiast wychowała się w położonym aż o 256 kilometrów od niej Baydhabo. Była najmłodszym z siedmiorga dzieci, a jej rodzina należała do klasy średniej. Ojciec był z zawodu nauczycielem, który związał się z Jemenką. Matka Ilhan zmarła bardzo szybko, toteż opiekę nad nią i jej rodzeństwem przejęli ojciec z dziadkiem. Po rozpoczęciu wojny domowej uciekli wspólnie w 1991 roku do obozu dla uchodźczyń i uchodźców, który znajdował się w Kenii, a cztery lata później zdecydowali się na emigrację do Stanów Zjednoczonych.
Początkowo rodzina Omar mieszkała w Arlington w stanie Wirginia, jednak postanowiła przenieść się do Minneapolis jeszcze w tym samym roku. W ciągu zaledwie trzech miesięcy Ilhan płynnie opanowała język angielski. Rodzina wychowywała ją w duchu głębokiego szacunku do demokracji, toteż w wieku 14-lat towarzyszyła dziadkowi w spotkaniach prawyborczych jako tłumaczka.
W czasie swojej nauki w liceum działała w samorządzie szkolnym, a następnie ukończyła Uniwersytet Stanowy Północnej Dakoty w zakresie politologii oraz studiów międzynarodowych.
Młoda politolożka zaangażowała się w działalność polityczną – pracowała przy kampaniach samorządowych, jak i parlamentarnych. Została także jedną z dyrektorek organizacji Women Organizing Women Network w Minnesocie. W 2016 roku udało jej się z sukcesem kandydować do Izby Reprezentantów Stanu Minnesota. 3 stycznia 2017 roku Ilhan Omar została zaprzysiężona, a więc oficjalnie zaczęła pełnić urząd z ramienia Democratic-Farmer-Labor Party. W trakcie swojej pracy w Izbie była m.in. asystentką lidera mniejszości. Natomiast w 2018 roku została wybrana
do Kongresu Stanów Zjednoczonych.
Jest pierwszą w historii Somalijką we władzach USA.
Alexandra Ocasio-Cortez
Źródło zdjęcia: U.S. House Office of Photography – fot. Franmarie Metzler
Alexandria Ocasio-Cortez jest zdecydowanie jedną z najbardziej rozpoznawalnych w Polsce amerykańskich polityczek. Poniekąd przyczyniło się do tego wspólne zdjęcie z Rafałem Trzaskowskim, które Prezydent Warszawy opublikował na swoich profilach w mediach społecznościowych po jednym ze szczytów klimatycznych, w których uczestniczyli.
AOC (bo pod tymi inicjałami jest równie znana) przyszła na świat 13 października 1989 roku w Nowym Jorku jako córka architekta z Bronksu oraz gospodyni domowej z Portoryko. Ze względu
na słaby poziom szkół w jej najbliższej okolicy, uczęszczała do położonej o ponad 380 kilometrów dalej Yorktown High School w hrabstwie Arlington, położonej w północnej części stanu Wirginia.
Po ukończeniu szkoły średniej zdecydowała się na studia o kierunkach ekonomii i stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Bostońskim.
W 2007 roku jej projekt dotyczący wpływu przeciwutleniaczy na długość życia nicieni zajął drugie miejsce w międzynarodowym konkursie Intel ISEF w kategorii mikrobiologia. Osiągnięcie Alexandrii w tej dziedzinie uhonorowano w wyjątkowy sposób – jedną z asteroid Układu Słonecznego nazwano jej nazwiskiem: nr 23238 – Ocasio-Cortez.
Na początku swojej kariery politycznej pracowała dla senatora Teda Kennedy’ego jako edukatorka w Bronksie. Tuż przed wyborami prezydenckimi w 2016 pracowała w sztabie prawyborczym Partii Demokratycznej – kandydata Berniego Sandersa. Wtedy też po raz pierwszy zaangażowała się
w politykę krajową.
Jej zdjęcia z Berniem obiegły świat, a wspólne wizje USA sprawiły, że gdyby nie zbyt młody wiek Alexandrii, najpewniej startowaliby razem w zeszłorocznych prawyborach – w końcu określa się ona jako socjalistyczna demokratka, a Sanders jako umiarkowany socjaldemokrata.
Z racji swoich poglądów Ocasio-Cortez należy do stowarzyszenia Demokratycznych Socjalistów Ameryki (DSA). Razem z Rashidą Tlaib są pierwszymi jawnie związanymi z DSA osobami, które zasiadają w Kongresie.
W 2018 roku startowała w prawyborach Partii Demokratycznej przed wyborami do Kongresu Stanów Zjednoczonych. Ubiegała się o nominację ze swojego rodzinnego 14. okręgu wyborczego stanu Nowy Jork. Na uwagę zasługują jej postulaty z kampanii wyborczej: likwidacja urzędu imigracyjnego ICE, bezpłatne szkolnictwo, rozszerzenie opieki zdrowotnej Medicare, reforma prawa dotyczącego dostępu do broni palnej czy systemu zakładów karnych.
W prawyborach osiągnęła niesamowity sukces – pokonała Kongresmena Josepha Crowleya, którego staż opiewał na 10 kadencji w Kongresie. Crowley był także typowany na następce Nancy Pelosi na stanowisku lidera mniejszości lub spikera Izby Reprezentantów. Po zwycięstwie we właściwych wyborach, które odbyły się 6 listopada 2018 roku Ocasio-Cortez została najmłodszą Kongreswomanką, która otrzymała elekcję, a w tamtym roku – reelekcję.
Cori Bush
Źródło zdjęcia: U.S. House Office of Photography – HCC
Cori Anika Bush to najmłodsza stażem amerykańska polityczka, gdyż urodziła się 21 lipca 1976 roku w St. Louis. W Izbie reprezentuje 1. okręg wyborczy w Missouri.
Bush uczęszczała do Cardinal Ritter College Prep High School w St. Louis, którą ukończyła w 1994 roku. Studiowała na Uniwersytecie Stanowym Harris-Stowe tylko przez rok. Docelowo w 2008 roku uzyskała dyplom z pielęgniarstwa kończąc Luterańską Szkołę Pielęgniarstwa.
W 2011 roku założyła Międzynarodowy Kościół Ambasady Królestwa w St. Louis (Missouri), w którym pełniła rolę pastorki. Polityką zainteresowała się dopiero w 2014 roku za sprawą zamieszek w Fergusonie. Pracowała wówczas jako pielęgniarka i koordynatorka organizacji leczenia pacjentek oraz pacjentów. Cori pełni także rolę ambasadorki w Centrum Zmiany Społecznej na rzecz Zwalczania Przemocy im. Martina Luthera Kinga.
Zamierzała kandydować w 2016 roku w wyborach do Senatu Stanów Zjednoczonych, niestety w prawyborach Demokratów zajęła odległe drugie miejsce za sekretarzem stanu Jasonem Kanderem, który ledwo przegrał wybory z republikaninem, Royem Bluntem.
W 2018 roku walczyła w prawyborach Partii Demokratycznej do Izby Reprezentatów z Williamem Lacy Clayem. Niestety – bezskutecznie. Wynik wyniósł 56,7% do 36,9%.
Mimo to nie poddała się. W 2020 roku ponownie postanowiła kandydować w prawyborach, tym razem z poparciem organizacji takich jak Justice Democrats czy Brand New Congress oraz osobistym poparciem Berniego Sandersa. Tym razem udało jej się pokonać Claya z niewielką przewagą. Niemniej jednak, było to o tyle przełomowe, że rodzina Clayów istniała w polityce od 52 lat.
3 stycznia 2021 roku objęła urząd.
W dzień zamieszek na Kapitolu, które miały miejsce 6 stycznia br. przedstawiła projekt rezolucji, która zakładała usunięcie z Izby Reprezentatów wszystkich republikanów, którzy popierali pucz wobec Prezydenta Bidena.
Należy do Kongresowego Klubu LGBTQ+ – Equality.
Określa się mianem postępowej demokratki, która popiera rozwiązania takie jak prawo do aborcji, ubezpieczenie zdrowotne dla wszystkich, czy płaca minimalna.
Jest rozwiedzioną matką dwójki dzieci, która swego czasu była bezdomna.
Na podstawie:
https://abcnews.go.com/Politics/kamala-harris-latest-democrat-run-president/story?id=60521324
https://www.sfgate.com/entertainment/article/Kamala-Harris-grew-up-idolizing-lawyers-3232851.php
https://web.archive.org/web/20200110083700/https://time.com/5388347/nancy-pelosi-democrats-feminism/
https://www.c-span.org/person/?alexandriaocasiocortez
https://www.businessinsider.com/alexandria-ocasio-cortez-asteroid-2018-6?IR=T
O autorze
Aktywistka, feministka, studentka I roku politologii na Uniwersytecie Warszawskim. Na co dzień pracuje w Biurze Krajowym Partii Zieloni oraz jako specjalistka ds. ochrony praw człowieka w Biurze Poselskim dr Tomasza Aniśko, szczególnie w zakresie prawa uchodźczego. Miłośniczka podróży w stylu low budget, muzyki alternatywnej, tatuaży, kolczyków, grunge'u i kotów.