Ludzie żyją ze sobą od zawsze – jesteśmy w końcu istotami stadnymi. Jednak, dopiero niedawno termin „co-living” zyskał na popularności i coraz częściej korzysta się z tej opcji podczas podróży. Można również zaobserwować osoby, które korzystają z takiego rodzaju zamieszkania nie tylko podczas wycieczek. Młodzi ludzie – zwłaszcza millenialsi – przyjęli koncepcję dzielenia się przejazdami, doświadczeniami, przestrzenią coworkingową, a aktualnie także domami. Co-living sprawia, że życie w dużych miastach jest wygodniejsze i bardziej dostępne.
Czym jest co-living?
Współmieszkanie to model życia we wspólnocie mieszkaniowej, w którym trzy lub więcej biologicznie niespokrewnionych osób mieszka w tym samym mieszkaniu. Co-living jest rodzajem celowej społeczności, która zapewnia wspólne mieszkanie ludziom o podobnych wartościach lub intencjach.
Co-living jako nowoczesna koncepcja wywodzi się z modeli wspólnego życia w XIX i XX wieku; takich jak kamienice w Wielkiej Brytanii, pensjonaty w Stanach Zjednoczonych i chawle w zachodnich Indiach. Jednak starożytne formy wspólnego życia, takie jak „longhouse”, sięgają tysięcy lat wstecz. Jego współczesna forma zyskała na popularności w ostatnich latach ze względu na kombinację czynników: wzrost urbanizacji, brak przystępnych cenowo opcji mieszkaniowych, wzrost odsetka osób niepełnosprawnych wymagających grupowych domów opieki lub mieszkań wspomaganych, a także rosnące zainteresowanie stylem życia nieuzależnionym od długoterminowych umów.
Ludzie na całym świecie chcą podróżować i oglądać świat, nieliczni jednak znają możliwości zrobienia tego w przystępny cenowo sposób. Niejednokrotnie zdarza się, że osoby tęskniące za wakacjami odkrywają, że jest to niebotycznie droga atrakcja. W innych przypadkach pragną doświadczenia podróży pozbawionej hoteli i samotności. W dzisiejszych czasach zaczyna się to jednak zmieniać. Dzięki co-livingowi, czyli rozwiązaniom polegającym na wynajmowaniu wspólnej przestrzeni życiowej na krótki okres, pojawiają się nowe możliwości podróżowania. Czy co-living to podróżnicza przyszłość?
Historia idei co-livingu
Między 1933 a 1934 r., w północnym Londynie zaprojektowano wspólną przestrzeń życiową o nazwie „Isokon”, którą założył Wells Coats. Oferowała ona udogodnienia, takie jak wspólna przestrzeń wspólna, miejsce do pracy czy pralnia. Była postrzegana jako część większego wysiłku w okresie międzywojennym, podjętego przez Modern Architectural Research Group (MARS) w celu rozwinięcia dyskursu modernistycznego w Wielkiej Brytanii. Kolejne działania w kierunku realizacji tej idei w 1937 roku przedsięwzięli Maxwell Frye (członek założyciel MARS) i Elizabeth Denby – nazwano je Kensal House.
Jakie są rodzaje co-livingu?
- Nieformalne (lub „tradycyjne”) wspólne mieszkanie – składa się z grupy ludzi, którzy dzielą się dzierżawą i urządzają dom razem.
- Akademiki dla dorosłych – ta forma colivingu jest podobna do akademika lub hotelu: rozległe przestrzenie małych sypialni ciągną się korytarzami, które prowadzą do wspólnych obszarów dzielonych przez dużą liczbę osób. Ten rodzaj mieszkania może pomieścić setki osób mieszkających razem.
- Spółdzielnie – członkowie zobowiązują się do pracy w systemie zmianowym, gdzie wspólnie sprzątają, gotują i zarządzają domem. Spółdzielnie są zazwyczaj zarządzane demokratycznie i mają spotkania, na których wybierają przywódców i głosują nad sprawami domu. Spółdzielnie to zazwyczaj większe domy, w których mieszka od 15 do ponad 100 osób. W Nowym Jorku termin co-op odnosi się do budynków mieszkalnych, które są własnością grupy udziałowców.
- Co-housing – koncepcja stała się popularna w latach 60. w Danii jako sposób na budowanie wspólnoty i dzielenie obowiązków między rodzinami. Społeczności co-housingowe są zazwyczaj wielopokoleniowe, składają się z domów jednorodzinnych rozmieszczonych wokół wspólnego domu, ze wspólną przestrzenią zieloną i zorganizowanymi wydarzeniami.
- Gminy – celowe społeczności często zlokalizowane na obszarach wiejskich, gdzie członkowie mogą praktykować samowystarczalność lub dzielić przekonania polityczne lub duchowe.
Popularność co-livingu
Według U.S. Census, liczba młodych ludzi w wieku 18-34 lat mieszkających samotnie spadła o 10,3% od 2005 do 2015 roku. Czynniki takie jak kryzys mieszkaniowy z 2008 roku, stagnacja płac i zadłużenie z tytułu kredytów studenckich sprawiły, że młodym ludziom trudniej jest pozwolić sobie na własne mieszkanie.
W Hong Kongu, gdzie średnia powierzchnia mieszkalna na osobę wynosi 160 ft² (w porównaniu do 414 ft² na osobę w przeciętnym mieszkaniu w Nowym Jorku), a 76% dorosłych w wieku 18-35 lat mieszka w domu z rodzicami, co-living jest popularną alternatywą dla mieszkania w domu – i to taką, która pozwala zaoszczędzić pieniądze na zakup własnego mieszkania na jednym z najdroższych rynków najmu na świecie. W rejonie Zatoki San Francisco, Nowym Jorku i Londynie konkurencyjne rynki nieruchomości sprawiają, że samodzielne mieszkanie jest dla wielu nieosiągalne finansowo. Współzamieszkiwanie zmienia branżę turystyczną i hotelarską, ale dopiero zaczyna penetrować rynek mieszkaniowy.
Źródła:
https://www.iberdrola.com/talent/coliving
https://opendoor.io/so-what-exactly-is-coliving/
https://www.archdaily.com/915335/what-is-co-living
https://www.archdaily.com/915335/what-is-co-living
O autorze
Studentka administracji na Uniwersytecie Warszawskim. Stara się wydłużyć dobę do 48 godzin. Entuzjastka picia kawy. Interesuje się prawem rynków kapitałowych oraz nowymi technologiami. W wolnym czasie robi zdjęcia oraz organizuje city breaks.